Życie to ciągle pokonywanie własnego strachu i barier, które hamują nasze kroki naprzód. Każda, kolejna pokonana przez nas przeszkoda, dostarcza nam nowej mądrości życiowej. Co jednak zrobić w przypadku pojawienia się tragedii, której efektem jest życiowa ściana, nie do pokonania? Ściana za którą czeka na nas nieznane "coś".
Andrzej Dudziński to pisarz, scenarzysta telewizyjny, reżyser filmów dokumentalnych oraz reporter. Pasjonuje się historią najwcześniejszych śladów polskich w Ameryce oraz kocha Kaszuby. Pierwszą pasję realizuje poprzez wydawanie książek, na temat Kaszub natomiast tworzy filmy dokumentalne. Twórczość pisarza to czternaście książek, zbiory reportaży oraz trzydzieści filmów dokumentalnych. Warto również wiedzieć, że autor przez kilka lat pisał dialogi do telenoweli "Klan" emitowanej przez telewizję polską.
Były alpinista podejmuje się wyprawy swojego życia. Chce zdobyć niedostępny do tej pory dla niego szczyt. Nie jest to jednak zwykła wspinaczka człowieka kochającego góry. Bohater podczas swojej misji wraca do przeszłości. Przeszłości, która naznaczona została jego wewnętrzną tragedią. Podczas jednej z wypraw ze ściany spadła bowiem kobieta. Bohater pod wpływem strachu i bezradności nie pomógł jej, tym samym skazując na przysypanie lawiną i pewną śmierć. Pod wpływem tego zdarzenia, jego własna niemoc złamała mu życie. Bohater wie, że wyzwolenie może mu przynieść jedynie pokonanie ściany góry, która była niemym świadkiem tej tragedii.
Autor nazywa swój utwór minipowieścią, a ja nazwałabym ją nowelą. Nowelą, która w całej swojej wymowie ma charakter symboliczny. Tytułowa ściana ma dwojakie znaczenie. Pierwsze, to widoczna na pierwszy rzut oka – ściana góry, pokrytej śniegiem, nieprzyjaznej i nieprzystępnej człowiekowi. Ściana, za którą czeka upragniony, górski szczyt. Drugie, symboliczne znaczenie związane jest z życiem człowieka i wyzwaniami jakie musi podejmować. Andrzej Dudziński w sposób wymowny próbuje przedstawić ludzkie zmagania ze słabościami naszej psychiki. Porusza problem oczywistej winy i obiektywnych praw nią rządzących. Zadaje pytanie: "Czy strach przed własną śmiercią może być wystarczającym uzasadnieniem przed brakiem pomocy innemu człowiekowi w obliczu zagrożenia?" Ocenę pozostawia odbiorcy swojego utworu.
Pomijając metaforyczny wydźwięk "Ściany", na uwzględnienie zasługuje również dobrze skrojony realizm jakim posłużył się pisarz. Realizm dotyczący wspinaczki alpinisty ze wszelkimi niezbędnymi szczegółami. W niektórych fragmentach można poczuć przejmujące zimno i wiatr wiejący prosto w twarz. Przyjmuje, że autor zna z własnego doświadczenia wszystkie okoliczności towarzyszące wspinaczce górskiej, a jeśli to nieprawda, to tym bardziej gratuluję świetnego przygotowania merytorycznego w tej materii.
Książka Andrzeja Dudzińskiego jest krótkim utworem, dzięki któremu odbiorca ma szansę poznać dobre przygotowanie warsztatowe autora. Przystępny język, nacechowany wielkim ładunkiem emocjonalnym, pobudza czytelnika. W zasadzie utwór ten można interpretować dwustopniowo, najpierw dosłownie, a następnie symbolicznie (alegorycznie). Do czytelnika oczywiście należy wybór określonej interpretacji.
Tytułowa ściana jest metaforą pokonywania własnych demonów, które drzemią głęboko w każdym z nas. Jeśli chcecie się z nią zmierzyć, zapraszam do lektury mocno refleksyjnej prozy Andrzeja Dudzińskiego. Polecam.
http://subiektywnie-o-ksiazkach.blogspot.com/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz